Oto efekt naturalnego piaskowania cegły. Na zdjęciu ściana wewnętrzna starej stodoły wybudowana ok. 1800 r. z cegły ręcznie formowanej wyprodukowanej w tzw. cegielni polowej. Ściana ta umiejscowiona jest dokładnie między światłami bram, przez które wjeżdżały i wyjeżdżały wozy z sianem. Od kilkudziesięciu lat stodoła niszczeje, popadając w coraz większą ruinę. Po drewnianych dużych wrotach pozostały tylko górne stalowe prowadnice, po których były przesuwane. Stodoła stoi na małym wzniesieniu. W okolicy nie ma już drzew. Wszystkie przesieki, które pozostawione były jako naturalne zapory dla wiejących w tej okolicy silnych wiatrów zostały dawno przez miejscowych chłopów – pod pretekstem oczyszczania pól – zwyczajnie wyrąbane. Zatem nie ma już drzew ani sosnowych wrót, które chroniły wrażliwe ściany stodoły przed wiatrem który porywając malutkie drobinki kwarcu z okolicznych pól powoli acz systematycznie niszczy cegły tam, gdzie jego siła jest największa – czyli w przeciągu między światłami bram. Większość cegieł, w szczególności tych najsłabiej wypalonych, najbardziej miękkich została starta do połowy. Tylko te najtwardsze, które w trakcie wypału zabarwiły się na ciemny fiolet przetrwały nienaruszone. Jest ich dosłownie kilka sztuk.
