Do odbudowy posadzki w refektarzu użyto replik średniowiecznych ceramicznych płyt podłogowych w formacie kościelnym: 30×30×5 cm. Płyty wykonane są ręcznie i tradycyjnie palone węglem. Dzięki temu uzyskano niemalże idealną kopię oryginalnej płytki posadzkowej, którą wykorzystali średniowieczni budowniczowie do wyłożenia pomieszczenia, w którym posilali się bracia zakonni.
Ceglane płytki kościelne (ew. klasztorne) charakteryzują się przede wszystkim dużą grubością – minimum 5 cm. Obliczone one były na intensywne używanie i nie mogły szybko ulec starciu lub innej mechanicznej erozji. Kościelne płytki posadzkowe układane były na podsypce piaskowej lub zaprawie wapiennej. Do dziś można spotkać je w średniowiecznych budynkach sakralnych. Używane były w kościołach romańskich a także późnogotyckich.
